Κυριακή, Ιανουαρίου 07, 2018

Περί πολιτικών προσφύγων και ευαίσθητων δεξιών

Βαρέθηκα να διαβάζω ανοησίες αυτές τις μέρες για το θέμα των 8 τούρκων αξιωματικών που κατέφυγαν στην Ελλάδα έπειτα από το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του ’16.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και ανόητοι του διαδικτύου καταριούνται την κυβέρνηση που δεν δέχτηκε την απόφαση της πρωτοβάθμιας επιτροπής ασύλου και προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, ζητώντας την επανεξέταση της αίτησης χορήγησης ασύλου στον έναν από τους αξιωματικούς.
Γράφουν λοιπόν ή εκστομίζουν ανοησίες, θαρρείς και πρόκειται για ανθρώπους που υπερασπίστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μάχονται γι’ αυτά και αντιμετωπίζουν τη μήνι της όντως αυταρχικής τουρκικής κυβέρνησης. Ακόμη κι ο Αδωνης Γεωργιάδης, που κόβει την πίτα με την ανάποδη ενός μαχαιριού φρούτου και επαινεί τον φασίστα εβραίο ραβίνο, προχώρησε στην άνευ όρων υπεράσπιση των οχτώ φυγάδων. Ισως από ιδεολογική συγγένεια…
Αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι είναι ότι όλος αυτός ο αχταρμάς απλώς αγνοεί ή θέλει να αγνοεί τι σημαίνει πολιτικός πρόσφυγας.
Προκύπτει λοιπόν το πρώτο ερώτημα: οι άνθρωποι αυτοί διέφυγαν επειδή κάποιος φασίστας επιχείρησε πραξικόπημα στην Τουρκία ή μήπως το πραξικόπημα έγινε από στρατιωτικούς (ενδεχομένως και από αυτούς) εναντίον του -καλώς ή κακώς- νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Ερντοάν; Ποιος τους ψήφισε αυτούς; Βοήθησε ή όχι αυτό το πραξικόπημα να επιβληθεί στη γειτονική χώρα ένα καθεστώς που λίγο διαφέρει από δικτατορία;
Δεύτερο: Ο υπερφίαλος αντιπρόεδρος του εξαμηνίτη πολιτικού εξόριστου (στο πολύβουο Παρίσι), αντιλαμβάνεται τι υπηρεσίες προσφέρει σε όσους πρώην συναγωνιστές του -κρυπτοφασίστες ή ανοιχτά χουντικούς- ονειρεύονται πραξικοπήματα και στην Ελλάδα; Ή το κάνει εσκεμμένα;
Τρίτο: Γιατί για να παρασχεθεί άσυλο σε κάποιον που διέφυγε από τη Συρία, το Αφγανιστάν, ή το Ιράκ, από την κόλαση δηλαδή, πρέπει να περάσουν μήνες για να εξεταστεί το αίτημα του και τα ευαίσθητα αφτάκια των δεξιών πονάνε μόνο για τους Τούρκους; Στο κάτω κάτω αυτοί δεν πρόκειται να εκδοθούν, ό,τι κι αν γίνει.
Όταν κυβερνούσε ο Κώστας Μητσοτάκης, η κυβέρνηση του αποφάσισε να παραδώσει στην Τουρκία τρεις Κούρδους αγωνιστές. Κινητοποιηθήκαμε κάποιοι δημοσιογράφοι, ενημερώθηκαν διεθνείς οργανισμοί και τελευταία στιγμή σταμάτησε η παράδοση στη γέφυρα του Εβρου. Πού διάολο ήταν τότε αυτοί οι συνάδερφοι; Ξέρουν ποιους εννοώ.
Πού ήταν οι ίδιοι στις επανειλημμένες παραδόσεις τούρκων αντιφασιστών αγωνιστών από τις γαλάζιες κυβερνήσεις στην Τουρκία, όπου ακόμη ίσχυε η θανατική ποινή;
Τι μας έλεγαν όταν ο Πάγκαλος και η παρέα του Σημίτη παρέδωσαν τον Οτζαλάν στην Τουρκία; Αστοχία των πρακτόρων, ε;
Ζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη πρόσφυγας από το Ιράκ που είχε καταδικαστεί εκεί σε θάνατο λόγω των φρονημάτων του και τον οποίο κάθε τόσο οι ελληνικές υπηρεσίες ήθελαν να στείλουν πεσκέσι στον Σαντάμ επειδή ήταν μουσουλμάνος! Γι’ αυτό δεν του έδιναν άδεια παραμονής, όχι άσυλο… Ευτυχώς είχε πολλούς φίλους εδώ.
Ολοι αυτοί λοιπόν, που θυμώνουν διότι η κυβέρνηση ακολουθεί μια διαδικασία όντως σπαστική αλλά ασφαλή και σύμφωνη με το διεθνές δίκαιο, κατά βάθος ονειρεύονται το ίδιο πράγμα: την επάνοδο στην εξουσία πάση θυσία. Και χτυπάνε την κυβέρνηση, μαζί με κάτι αποβλακωμένους τάχαμου αριστερούς, διότι με τη διαδικασία αυτή δεν δίνει δικαιώματα στην Αγκυρα και εγγυάται στους φυγάδες την ελευθερία τους μιας και ήδη υπάρχει η απόφαση μη έκδοσης του Αρείου Πάγου.
Αλήθεια, αν αύριο καταδικαστούν οι χρυσαυγίτες σε βαριές ποινές (αν λέω) και το σκάσουν στην Τουρκία, θα τους ζητήσουμε ή όχι από τον Ερντοάν; Θα είναι κι αυτοί λαϊκοί αγωνιστές ή χουβαρντάδες Χριστοφοράκοι; Τρελαθήκαμε εντελώς;

Δεν υπάρχουν σχόλια: